Jak radzić sobie z dziecięcą nadpobudliwością spowodowaną ADHD?

Większość z nas kojarzy ADHD jako pewnego rodzaju nadpobudliwość, którą obserwujemy przede wszystkim u dzieci. To skojarzenie słuszne, jednak w naszym artykule postaramy się kompleksowo wyjaśnić, czym dokładniej jest ADHD i podpowiedzieć, dlaczego nie należy swojemu dziecku wystawiać diagnozy na podstawie oceny jakiegoś zachowania. Podpowiemy również, jak w praktyce wygląda kwestia radzenia sobie z dziecięcą nadpobudliwością.

Czym jest ADHD?

ADHD to skrót od angielskiego attention deficit hyperactivity disorder, czyli po polsku zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi. To zaburzenie, które rozpoczyna się we wczesnym dzieciństwie. Główne objawy ADHD to nadmierna ruchliwość, nadmierna impulsywność oraz zaburzenia koncentracji uwagi. Wbrew pozorom rozpoznanie ADHD nie jest proste, a właściwie należy powiedzieć wprost, że rodzice często sami wystawiają swoim dzieciom diagnozę na podstawie oceny kilku zachowań. Przykład: rodzice obserwują, że ich dziecko wykonuje przydzielone mu zadania szybko i niedokładnie. Może to sugerować ADHD, ale to zdecydowanie zbyt mało, by wystawić diagnozę – bo dziecko może po prostu chcieć jak najszybciej „uwolnić się” od czegoś, co zostało mu zadane, by wrócić do swoich zajęć. Robi to celowo, w pełni kontrolując swoje zadania; szybkość jego działań i brak precyzji nie są powiązane z nadpobudliwością psychoruchową z deficytem uwagi.

Właściwa diagnostyka psychologiczna i indywidualne zalecenia lekarza

Nie ma niestety jednej jedynej porady, jak radzić sobie z dziecięcą nadpobudliwością spowodowaną ADHD, która byłaby właściwa dla wszystkich rodziców i opiekunów. ADHD to zaburzenie neurorozwojowe. Jak mówią nam specjaliści z Centrum Logopedyczno-Terapeutycznego w Kielcach, u podłoża ADHD leżą nieprawidłowości w funkcjonowaniu ośrodkowego układu nerwowego. Przyczyny owych nieprawidłowości mogą być różne, np. obciążenia okołoporodowe lub urazy głowy, ale też nieprawidłowa dieta, o czym nie mówi się często. Konieczna jest właściwa diagnostyka psychologiczna, by lekarz mógł przygotować indywidualne zalecenia, jak radzić sobie z nadpobudliwością dziecka. Tu należy podkreślić: bardzo ważne jest, by podczas diagnostyki rodzice lub opiekunowie dziecka odpowiadali na pytania lekarza (lub lekarzy) szczerze.

Nauka funkcjonowania z nadpobudliwością i nauka funkcjonowania w normalnym świecie

Z dziecięcą nadpobudliwością spowodowaną ADHD, z jej objawami, trzeba się nauczyć funkcjonować. Trzeba zrozumieć, dlaczego dziecko zachowuje się nie tak, jak byśmy tego od niego oczekiwali. Trzeba też opanować swoje własne metody, jak swojemu dziecku pomóc – jak je właściwie wesprzeć, by to ono z kolei nauczyło się funkcjonować w realnym świecie. Czasem wsparciem może być np. biofeedback EEG, tzw. kompleksowy trening mózgu, czasem przyda się metoda Tomatisa, jeśli dziecko ma problem z komunikacją. Zalecenia zawsze są indywidualne, dlatego najważniejszą poradą jest zdanie, by nie próbować na własną rękę szukać super rozwiązań, bo te nie istnieją.